Beschrijving: Alpine Dachsbracke
De Alpen Dachsbracke is een robuust hondenras afkomstig uit Oostenrijk, oorspronkelijk gefokt voor de jacht in bergachtige gebieden. Dit hondenras staat bekend om zijn uitstekende reukvermogen en vastberadenheid, waardoor hij vooral werd ingezet bij het opsporen van gewond wild, zoals herten en konijnen. De Alpen Dachsbracke heeft een compacte en gespierde bouw, een vriendelijke uitdrukking en een kort, dicht rood- tot zwartbruin vacht. Ondanks hun jachtinstinct zijn deze honden sociaal en aanhankelijk binnen het gezin, waardoor ze ook als gezelschapshond gewaardeerd worden. Ze zijn energiek, moedig en redelijk gehoorzaam, mits ze voldoende beweging en mentale uitdagingen krijgen. Door hun speurzin en zelfstandige karakter hebben ze een consequente opvoeding nodig. De Alpen Dachsbracke past goed bij actieve gezinnen die veel tijd buiten doorbrengen.
Alpine Dachsbracke beoordelingen
Eigenschappen
De Alpine Dachsbracke is een robuuste en veelzijdige jachthond afkomstig uit Oostenrijk, waar dit ras speciaal werd gefokt voor het volgen van zweetsporen van gewond wild in bergachtige gebieden. Dit hondenras behoort tot de kleine brakken, met het karakteristieke uiterlijk van een laagbenige hond die toch kracht en uithoudingsvermogen uitstraalt. De Alpine Dachsbracke is compact gebouwd, met korte, stevige benen, een diepe borstkas en een middelmatig lange rug. Hun schofthoogte varieert meestal tussen 34 en 42 centimeter, en ze wegen doorgaans tussen 15 en 18 kilogram. Het hoofd is krachtig met een uitgesproken stop en middelgrote hangoren. Het ras heeft een korte, dichte en ruwe vacht die meestal donker roodbruin is, soms met zwarte overhetel, wat helpt bij camouflage in het bosrijke terrein waar ze vaak werken.
De Alpine Dachsbracke is niet alleen geliefd vanwege zijn fysieke eigenschappen, maar ook vanwege zijn uithoudingsvermogen en weerstand tegen zware weersomstandigheden. Deze honden zijn gefokt om dagenlang te kunnen werken onder uiteenlopende omstandigheden, van dichte bossen tot besneeuwde berghellingen. Hun vacht draagt bij aan hun bescherming tegen kou en vocht. Hun reukvermogen is uitstekend, een essentiële eigenschap voor het opsporen van wild.
Karakteristiek voor de Alpine Dachsbracke is zijn moed, vasthoudendheid en een alerte, vriendelijke uitstraling. Hoewel ze oorspronkelijk voor de jacht zijn gefokt, zijn het ook betrouwbare gezelschapshonden mits ze voldoende beweging en mentale uitdaging krijgen. De band met hun eigenaar is vaak sterk, en ze gaan goed om met kinderen en andere huisdieren mits ze goed gesocialiseerd zijn. Hun eigenzinnigheid kan soms een uitdaging zijn tijdens de training, waardoor consequent en geduldig opvoeden belangrijk is.
De Alpine Dachsbracke heeft gemiddeld een levensverwachting van 12 tot 15 jaar. Ze staan bekend als een gezond ras met weinig erfelijke gezondheidsproblemen, mede dankzij het streng gecontroleerde fokprogramma. Regelmatige beweging, een uitgebalanceerd dieet en de juiste medische zorg dragen bij aan een gelukkig en vitaal leven. Door hun achtergrond als werkhonden zijn ze minder geschikt voor een volledig sedentair leven en hebben ze behoefte aan dagelijkse wandelingen en bezigheid.
Samenvattend is de Alpine Dachsbracke een energieke, moedige en veelzijdige hond die uitstekend past bij actieve gezinnen of jachtliefhebbers. Hun sterke karakter, loyaliteit en aanpassingsvermogen maken hen tot een uniek ras, zowel in het veld als thuis.
Uiterlijk
De Alpine Dachsbracke is een compacte, robuuste hond met een opvallende verschijning die onmiskenbaar typisch is voor het ras. Deze hond is middelgroot, stevig gebouwd en heeft een licht langgerekt lichaam, waardoor hij krachtig, behendig maar toch laag op de poten staat. Een volwassen Alpine Dachsbracke heeft een schofthoogte tussen de 34 en 42 centimeter met een gewicht dat meestal varieert van 15 tot 18 kilogram, afhankelijk van geslacht en voeding.
De vacht is een van de meest opvallende kenmerken van de Alpine Dachsbracke. Het haarkleed is kort tot halflang, dicht, recht en hard aanvoelend, met een dikke, wollige ondervacht. Deze dubbele vacht zorgt ervoor dat de hond goed beschermd is tegen koude omstandigheden, iets wat essentieel is gezien zijn oorspronkelijke functie als jachthond in bergachtige gebieden. De meest voorkomende kleur is donkerrood of roodbruin, vaak met zwarte haren verspreid over het hele lichaam (de zogenaamde 'black overlay') en soms met kleine witte vlekjes op de borst.
Het hoofd van de Alpine Dachsbracke is breed in verhouding tot het lichaam, met een licht gewelfde schedel en een goed ontwikkelde snuit. De ogen zijn donkerbruin, middelgroot en ovaalvormig, met een intelligente en vriendelijke uitdrukking. De oren zijn middellang, afgerond aan de punten, hangen plat tegen het hoofd aan en zijn bedekt met fijn haar. De hals is stevig en gespierd zonder keelhuid, goed aangesloten aan het lichaam.
Het lichaam is langer dan hoog, met een rechte rug en goed gespierde lendenen. De borst is diep, breed en goed gewelfd, wat zorgt voor een krachtige longinhoud, belangrijk voor het werk in zwaar terrein. De benen zijn relatief kort maar zeer krachtig, met stevige botten en goed ontwikkelde, ronde voeten voorzien van harde voetzolen. De staart is middellang, dichtbehaard, laag aangezet en wordt licht gebogen gedragen.
Over het algemeen toont de Alpine Dachsbracke een robuuste, functionele bouw die speciaal gemaakt is voor uithoudingsvermogen en kracht. Zijn verschijning combineert het beste van twee werelden: de kracht en onafhankelijkheid van een grotere jachthond met het behendige, compacte formaat dat ideaal is voor het volgen van wild in bergachtig terrein.
Geschiedenis
De Alpine Dachsbracke is een relatief zeldzaam hondenras dat zijn oorsprong vindt in Oostenrijk. De geschiedenis van de Alpine Dachsbracke gaat terug tot het midden van de 19e eeuw, toen jagers in de Alpen een robuuste, zelfstandige en veelzijdige hond zochten die kon helpen bij de jacht in het ruige, bergachtige terrein.
De ontwikkeling van het ras begon met kruisingen tussen de Duitse Bracke (een type jachthond) en teckels, met als doel een kleinere maar toch robuuste jachthond te verkrijgen. De resulterende Alpine Dachsbracke combineerde het kleine formaat en de doorzettingsvermogen van de teckel met het sterke reukvermogen, de kracht en de werkcapaciteiten van de grotere jachthonden. Dit maakte het ras uitermate geschikt voor het volgen van bloedsporen van aangeschoten wild in moeilijk begaanbare gebieden.
In 1881 werd de voorloper van de Alpine Dachsbracke onder de naam "Erzgebirgler Dachsbracke" voor het eerst erkend. Rond dezelfde tijd werd het ras actief gebruikt door de keizerlijke jachtmeester van Oostenrijk en zelfs door leden van het Habsburgse hof, waaronder keizer Franz Joseph I. Door zijn niet te grote formaat en de dichte vacht konden deze honden zelfs in koudere klimaten en op steile berghellingen efficiënt werken.
De officiële erkenning van het ras kwam uiteindelijk in 1975 door de Fédération Cynologique Internationale (FCI), de internationale overkoepelende organisatie voor rashonden. De Alpine Dachsbracke werd geclassificeerd als een jachthond uit groep 6 (lopende honden, zweethonden en verwante rassen). Sindsdien is het ras vooral populair gebleven bij jagers in Oostenrijk, Duitsland, en enkele andere Europese landen. Buiten deze regio’s blijft het ras vrij onbekend.
Tot de dag van vandaag wordt de Alpine Dachsbracke voornamelijk ingezet als zweethond, vooral voor het opsporen van aangeschoten reeën, herten en ander groot wild. Zijn harde werklust, grote aanpassingsvermogen en sterke banden met de jachttraditie maken hem tot een waardevolle partner voor jagers in bergachtige gebieden.