Beschrijving: Poitevin
De Poitevin is een oud Frans hondenras dat oorspronkelijk werd gefokt voor de jacht op groot wild, zoals herten en wilde zwijnen. Dit ras, afkomstig uit de regio Poitou in Frankrijk, staat bekend om zijn uithoudingsvermogen, snelheid en uitstekende reukvermogen. De Poitevin is een elegante hond met een slank lichaam, lange ledematen en een korte, dichte vacht die meestal driestekleurig (zwart, wit en bruin) van kleur is. Het ras heeft een vriendelijk en sociaal karakter, maar is vaak gereserveerd tegenover vreemden. Poitevins zijn energiek en hebben veel beweging en mentale uitdaging nodig om zich gelukkig te voelen. Ze werken graag samen in een roedel en zijn loyaal aan hun eigenaar, maar kunnen eigenwijs zijn bij het trainen. Vanwege hun jachtinstinct zijn ze minder geschikt als huishond voor onervaren baasjes.
Poitevin beoordelingen
Eigenschappen
De Poitevin is een paardenras afkomstig uit de regio Poitou in West-Frankrijk. Het ras wordt ook vaak Poitevin Mulassier genoemd en staat bekend om zijn imposante omvang en trekkwaliteiten. Het Poitevin-paard werd oorspronkelijk gefokt voor het zware boerenwerk op de moerassige gronden van de Poitou, en later met name voor de kweek van muilezels door het te kruisen met ezelrassen. Het ras heeft hierdoor een robuust postuur, sterke botten en een uitzonderlijk uithoudingsvermogen, kwaliteiten die het ras eeuwenlang een gewaardeerde werkpartner maakten op het platteland.
Het uiterlijk van de Poitevin is kenmerkend: het paard is groot, met een schofthoogte die kan variëren tussen 1,60 en 1,70 meter. Het lijf is krachtig gebouwd met een brede borst, een zware schouderpartij en sterke, ruige benen, vaak met behoorlijk wat behang aan de onderbenen. De kleurvariatie binnen het ras is opvallend; men ziet onder andere zwart, bruin, vos, schimmel en zelfs bont. In tegenstelling tot veel andere trekpaarden, heeft de Poitevin een ietwat lange rug en staat het bekend om zijn vriendelijke en rustige aard.
Door de mechanisatie van de landbouw in de twintigste eeuw nam de vraag naar het ras sterk af, waardoor de Poitevin met uitsterven werd bedreigd. Vandaag de dag zijn er fokprogramma’s actief om het ras te behouden. Poitevins worden nu soms ingezet voor landschapsbeheer, lichte trekwerkzaamheden of als recreatiepaard. Desondanks blijft het behoud van het ras precair. Hun kalme temperament maakt ze geschikt voor beginnende ruiters en hun sociale aard komt goed tot uiting in kuddes.
De Poitevin blinkt niet uit in snelheid of sportieve prestaties en wordt weinig gebruikt in de moderne sportpaardensector, maar onderscheidt zich juist door zijn karakter, zachtaardigheid en indrukwekkende robuustheid. Dit ras is een levend stukje Frans cultureel erfgoed en symboliseert de agrarische historie van de Poitou-regio.
Uiterlijk
De Poitevin is een zeldzaam en opvallend paardenras afkomstig uit de regio Poitou in West-Frankrijk. Dit ras heeft een robuust en krachtig uiterlijk, geschikt voor het zware trekwerk waarvoor het oorspronkelijk werd gefokt.
De Poitevin heeft een groot en stevig lichaam, met een schofthoogte die meestal varieert tussen de 155 en 170 centimeter. Het lichaam is diep, met een brede borstkas en een lange, sterke rug. De lendenen zijn goed gespierd en het kruis is afhangend en breed, wat typerend is voor trekpaarden. De benen zijn relatief lang en droog voor een trekpaard, maar toch sterk en robuust, met duidelijke gewrichten en forse, harde hoeven, vaak voorzien van kleine behang aan de kooten.
Een van de meest karakteristieke uiterlijke kenmerken van de Poitevin is de vachtkleur. De meeste Poitevins zijn schimmel (wit wordend met de jaren), maar andere kleuren komen ook voor, zoals bruin, zwart, vos, roan en zelfs bont. Het ras staat bovendien bekend om het voorkomen van het zogenaamde 'zwarte muizenkleur', waarbij het lichaam donker is met lichtere aftekeningen aan de onderzijde. De vacht is vaak lang en ruig, vooral in de winter, wat bescherming biedt tegen het natte, koude klimaat van hun oorspronkelijke regio.
Het hoofd van de Poitevin is groot en expressief, met een rechte of licht convex neusrug. De ogen zijn groot, donker en levendig, wat het paard een vriendelijke uitdrukking geeft. De oren zijn middelmatig van grootte en staan rechtop, wat wijst op alertheid en intelligentie. De hals is vrij lang, breed aan de basis en goed bespierd, met een vaak zware en golvende manenpartij. Bij veel Poitevins valt de aanwezigheid van een brede, hangende bovenlip op, wat historisch gezien werd gewaardeerd.
Over het algemeen straalt de Poitevin kracht, uithoudingsvermogen en edelheid uit. Dankzij zijn unieke combinatie van zware bouw, relatief lange benen en opvallende vachtkleuren is het een ras dat meteen in het oog springt.
Geschiedenis
Het Poitevin-ras, ook bekend als de Poitevin Trekpaard of Poitevin Mulassier, is een oud paardenras dat zijn oorsprong vindt in de Poitou-regio in West-Frankrijk.
Dit ras werd gedurende de 17e en 18e eeuw ontwikkeld met als doel het verkrijgen van een krachtig trekpaard, vooral geschikt voor het fokken van muilezels. In deze periode waren muilezels bijzonder gewild in Europa, met name voor landbouwdoeleinden en transport, omdat zij bekend stonden om hun uithoudingsvermogen, kracht en geschiktheid voor zware arbeid.
De Poitevin werd voornamelijk gekruist met lokale merries en Baudet du Poitou-ezels om de productie van deze bekende Poitou-muilezel mogelijk te maken. De paarden zelf stonden bekend om hun grote omvang, kracht, robuuste bouw en zachte temperament. In de 19e eeuw is deze fokkerij verder geprofessionaliseerd, waardoor het ras zelf steeds beter werd gedocumenteerd. De vraag naar muilezels was groot, en de rol van de Poitevin als moederras was van onschatbare waarde. Hierdoor werd de Poitou-regio een internationaal centrum voor muilezelproductie.
Met de opkomst van landbouwmachines en motorvoertuigen in de 20e eeuw daalde de vraag naar muilezels en ook naar zware trekpaarden sterk. Dit had desastreuze gevolgen voor de Poitevin-populatie; het ras werd met uitsterven bedreigd.
Verschillende pogingen tot kruisingen met andere zware paardenrassen (zoals de Percheron) werden ondernomen om hun overleving te waarborgen, maar deze pogingen leidden vaak tot het verlies van raskenmerken.
Gelukkig hebben toegewijde fokkers, samen met Franse overheidsinstanties, sinds het einde van de 20e eeuw inspanningen geleverd om het authentieke Poitevin-ras te behouden. Tegenwoordig wordt er gewerkt aan het terugbrengen van de populatie door streng geselecteerd te fokken en het belang van dit ras als levend cultureel erfgoed te benadrukken. Het Poitevin-paard is met name populair bij liefhebbers van zeldzame rassen en bij instanties die zich inzetten voor biodiversiteit.
Het verleden van het Poitevin-ras weerspiegelt de economische en landbouwontwikkelingen in Europa, de afhankelijkheid van dierenkracht, en de uitdagingen van het behoud van oude rassen in een snel veranderende wereld.