Beschrijving: Sint-Bernardshond
De Sint-Bernardshond is een imposant en zachtaardig hondenras dat oorspronkelijk afkomstig is uit de Zwitserse Alpen. Deze reuzenhond werd beroemd als reddingshond in de besneeuwde bergpassen, waar hij samen met monniken levens redde van verdwaalde en uitgeputte reizigers. Het ras staat bekend om zijn vriendelijke karakter, geduld en loyaliteit, waardoor hij een uitstekende gezinshond is. Sint-Bernardshonden zijn zeer sociaal en gaan doorgaans goed om met kinderen en andere huisdieren. Door hun rustige aard en aanhankelijkheid zijn ze ideale kameraden voor gezinnen, mits ze over voldoende ruimte beschikken. Het is belangrijk te beseffen dat deze honden door hun forse formaat en dikke vacht wat extra zorg en aandacht vragen. Regelmatige vachtverzorging en voldoende beweegruimte dragen bij aan een gelukkig en gezond leven voor de Sint-Bernardshond.
Sint-Bernardshond beoordelingen
Eigenschappen
De Sint-Bernardshond is een groot en imposant hondenras dat afkomstig is uit de Zwitserse Alpen. Deze honden werden oorspronkelijk gefokt door monniken van het Sint-Bernardklooster als reddingshonden om vermiste reizigers in de besneeuwde bergen te zoeken. Het ras staat bekend om zijn kracht, betrouwbaarheid en zachtaardige karakter. De Sint-Bernard is gemakkelijk te herkennen aan zijn massieve bouw, brede kop en expressieve ogen. Hun vacht kan zowel kort als lang zijn en is meestal wit met bruine of roodachtige vlekken.
De Sint-Bernardshond heeft een gemiddeld gewicht van 64 tot 120 kilogram en een schofthoogte tussen de 65 en 90 centimeter. Dit maakt het één van de grootste hondenrassen ter wereld. Ondanks hun grootte staan Sint-Bernards bekend om hun vriendelijke en geduldige aard. Ze zijn goed met kinderen en vaak tolerant tegenover andere huisdieren, waardoor ze uitstekende gezinshonden zijn.
Wat betreft het temperament is de Sint-Bernardshond zeer loyaal, zacht en geduldig. Ze zijn van nature beschermend, maar meestal niet agressief. Deze honden hechten zich sterk aan hun familie en houden ervan om tijd door te brengen met hun mensen. Hun intelligentie maakt ze redelijk eenvoudig te trainen, hoewel ze vanwege hun grootte en koppigheid een consequente, maar zachte opvoeding nodig hebben.
De vacht van de Sint-Bernardshond vereist regelmatige verzorging, vooral als ze een lange vacht hebben. Wekelijks borstelen helpt om klitten te voorkomen en dood haar te verwijderen. Ook is het belangrijk om hun ogen en oren schoon te houden, aangezien ze vatbaar kunnen zijn voor infecties.
Gezondheid is een belangrijk aandachtspunt bij dit ras. Sint-Bernards zijn gevoelig voor aandoeningen zoals heupdysplasie, hartproblemen en bepaalde vormen van kanker. Door hun grootte hebben ze ook relatief korte levensverwachting, meestal tussen de 8 en 10 jaar. Ze hebben ruimte en regelmatige beweging nodig, maar mogen vanwege hun zware bouw niet overbelast worden, zeker als ze jong zijn.
Kort samengevat is de Sint-Bernardshond een liefdevolle, vriendelijke en toegewijde familiehond met een indrukwekkende verschijning en een warm hart.
Uiterlijk
De Sint-Bernardshond is een imposante, robuuste en krachtige hond, die direct opvalt door zijn grote formaat en massieve bouw. Het lichaam is gespierd en breed, met een diepe borst en een rechte rug die overgaat in een brede, sterke lendenpartij. Het hoofd is groot en indrukwekkend, met een markante stop tussen het voorhoofd en de snuit. De snuit is korter dan het schedelgedeelte, breed en recht, met een zwarte, vierkante neus en goed geopende neusgaten. De lippen zijn hangend, vooral aan de bovenzijde, wat de Sint-Bernard zijn kenmerkende expressie geeft.
De ogen van de Sint-Bernard zijn middelgroot, donkerbruin en licht diepliggend, waardoor er vaak een vriendelijke, zachte blik ontstaat. Het derde ooglid is zichtbaar, wat typerend is voor het ras. De oren zijn middelgroot, driehoekig van vorm, hoog en breed aangezet, en hangen tegen het hoofd aan.
De vacht van de Sint-Bernard komt in twee variëteiten: korthaar en langhaar. De korthaar (Gladhaar) heeft een dichte, aanliggende dubbele vacht met een dichte, zachte ondervacht. De langhaar (Ruwhaar) heeft een halflange vacht met een dikke, milde ondervacht, vooral op de dijen en de staart is deze langer behaard. Beide variëteiten beschermen de hond uitstekend tegen kou en wisselende weersomstandigheden.
De kleur van de Sint-Bernardshond is typisch wit met roodbruine, bruine of oranjekleurige platen. Soms zijn de platen gestroomd of met zwarte schaduw. Een witte borst, poten, snuit, nek en staartpunt zijn gewenst, evenals een symmetrisch wit masker. Donkere oogringen en zwarte schaduwen op het hoofd worden gewaardeerd.
De schouderhoogte bedraagt bij reuen minstens 70 cm en bij teven minimaal 65 cm, maar veel exemplaren zijn groter, met een gewicht dat makkelijk 60 tot 90 kg kan bedragen. De lichaamsbouw is vierkant tot licht rechthoekig. De staart is lang, zwaar, dik behaard en wordt laag gedragen met een lichte opwaartse krul aan het einde. Samengevat heeft de Sint-Bernardshond een majestueuze uitstraling, krachtige proporties en een opvallend, lief en intelligent uiterlijk.
Geschiedenis
De Sint-Bernardshond, ook wel bekend als de Sint-Bernard of de Bernardiner, is een van de bekendste hondenrassen uit de Zwitserse en Italiaanse Alpen. Het ras vindt zijn oorsprong rond het beroemde Sint-Bernhardpass, een hoge bergpas in de Alpen tussen Zwitserland en Italië. Dit gebied was gedurende eeuwen een belangrijke doorgang voor pelgrims en reizigers. Om hen te helpen, stichtten monniken van de Augustijnerorde rond het jaar 1050 een hospitium (een kloosterlijk gasthuis) waar de eerste voorouders van de Sint-Bernardshond werden gehouden.
De honden werden oorspronkelijk ingezet als waakhonden en voor het opsporen en redden van verdwaalde of bedolven reizigers. Dankzij hun kracht, uithoudingsvermogen, intelligentie en uitstekend reukvermogen bleken zij uitermate geschikt voor reddingswerk in het ruige en besneeuwde berglandschap. De legendarische reputatie van de Sint-Bernard als reddingshond ontstond in de 17e en 18e eeuw, toen de honden tientallen, zo niet honderden mensenlevens zouden hebben gered. Een beroemd exemplaar uit deze tijd is 'Barry', die volgens overlevering meer dan 40 mensen zou hebben gered.
Het ras ontstond deels door lokale boerenhonden te kruisen met grote, stevige Molossers uit de Alpen, mogelijk ook met invloeden van andere rassen zoals de Mastiff en de Tibetaanse Mastiff. Door de wisselende klimatologische omstandigheden en het zware werk evolueerde het ras tot de robuuste, goed behaarde en vriendelijke hond die we nu kennen. Rond de 19e eeuw ontstond door inkruising van Newfoundlanders de langharige variant, maar de originele Sint-Bernard heeft korte vacht – deze was praktischer in de sneeuw, omdat sneeuw minder aan de vacht bleef kleven.
De populariteit van de Sint-Bernard verspreidde zich snel buiten Zwitserland. Tegen het einde van de 19e eeuw werd het ras officieel erkend en werden de eerste rasstandaarden opgesteld. De Sint-Bernard is vandaag de dag niet alleen een geliefde familiehond, maar staat wereldwijd nog altijd symbool voor reddingswerk en hulpvaardigheid in extreme omstandigheden.